توبه کردن در دین زرتشتی چگونه است؟

پرسش: 

توبه کردن در دین زرتشتی چگونه است؟

پاسخ: 

واژه توبه در فرهنگ ایرانی نیست. همانند آن را موبدان دوران ساسانی به پایان خرده اوستا افزودند ونام آن را پَتت ( پشیمانی) گذاشتند. وشاید به شوه این بوده که در آن زمان دین مسیحیت به ایران راه یافته و برخی از زرتشتیان به دلیل سادگی پاک شدن گناهان به شیوه توبه که در آیین مسیحیت وجود داشته است. گروهی تمایل به گرایش به دین تازه را داشته اند و به همین روی این بخش نیز به خرده اوستا افزوده شده است، در این بخش به کارهایی اشاره شده که برای انسان ناشایست بوده و هرگاه کسی آن را انجام می داده با سرودن این بخش از اوستا، پشیمانی خود را بیان می کرده است. در برداشتی که از بینش زرتشت در گات ها وجود دارد هرکردار ناشایستی را پادافراه است و هرکنش نیکی را انسان انجام می دهد پاداش نیکی خواهد گرفت در این فلسفه که برپایه کنش و واکنش است هرگاه گناهی از فرد روی دهد آن را نمی توان با پرداخت هزینه و اعتراف به موبد وپیشوای دینی، آن را جبران کرد بلکه انسان می تواند پس از آن با انجام کارهای بسیاری که شایسته جایگاه انسان است، وجدان خویش را از آزردگی رها سازد. چون تنها واکنشی که هرکس در برابر انجام کاری ناشایست دارد برخورداری از عذاب وجدان است. نتیجه اینکه هرگاه انسان به کاری ناشایست روی آورد وگناهی رابه کردارخود افزون سازد، نیازی نیست که به چیزی ویاکسی متوسل شود و توبه کند، اوباید پس از آن بسیاری کار نیک و شایسته انجام دهد تا میزان شایستگی هایش در پیروی از کردار نیک بیشتر گردد تا زمانی که از آرامش وجدان برخوردار شود.